My Journey...
Ελληνική έκδοση
The following text is the confessional letter of a fighting soul which was received just before Easter. I wanted to share it with you as I am sure that it expresses the fears and hopes of all of us. Of course, names have been replaced by more general designations. Enjoy…
In Christ Risen,
Fr. Christos
Once again, I sit at my computer and attempt to put words to my feelings as I journey and try to make sense of the glorious season of Pascha. Each year I yearn to learn more about the meaning of the services, readings, and hymns that sum up our existence and purpose in life. Often, I am left with the feeling of how little I know and the despair of how I will ever learn enough to realize a purpose that will glorify this gift of life that I never want to take for granted.
Many phrases, words, and discussions through Holy Week have struck me and given me a greater understanding of my spiritual experiences. I contemplate these experiences and even doubt these happenings. I wonder if I do not see these occurrences for what they appear to be and worry I am missing essential steps in my journey, or are these occurrences merely a trick of my mind to think to make me believe that I am doing the right thing?
The word “struggle” was brought forth so many times during this Lenten season. Although I realize it differs from the word “sacrifice,” I cannot separate or distinguish the difference in the meanings. I was raised with a father who always asked us to sacrifice for the better. It has taken much time for me to see the love he was trying to convey in this word.
And now, as I am older and see the world around me from such different views, I question my voice and try to line up my actions concerning experiences that have been presented to me. I constantly ask and pray how, why, and if these were meant to present themselves in a way that creates meaning. And if so, do I understand enough to construct meaning from these experiences?
Holy Saturday night, the word “emptiness” was defined. It instantly brought me back to my related experiences and the ache and sadness that gave way to my past. It truly was a different sadness, and now I believe the experience of “emptiness” was a starting point that has given way to a place of healing my connected self. Which I hope brings more meaning as I attempt to understand this confused journey between myself and the daily struggle of my role in the world around me.
I am so grateful for the opportunity the Church gives to all of us to participate once more in this gift of knowledge and the love of God.
I am thankful for this sense of awakening and look forward to more Paschas for a deeper understanding that will answer my questions and provide me peace in my journey.
A Holy Trinity parishioner
Το ταξίδι μου...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εξομολογητική επιστολή μιας αγωνιζόμενης ψυχής που παρελήφθη λίγο πριν το Πάσχα. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας καθώς είμαι βέβαιος ότι εκφράζει τους φόβους και τις ελπίδες όλων μας. Φυσικά, τα ονόματα έχουν αντικατασταθεί από γενικότερες ονομασίες. Απολαύστε το...
Εν Χριστώ Αναστάντι,
π. Χρήστος
Για άλλη μια φορά, κάθομαι στον υπολογιστή μου και προσπαθώ να εκφράσω με λέξεις αυτά που νιώθω, καθώς πορεύομαι στη Μεγάλη Εβδομάδα και προσπαθώ να κατανοήσω τη λαμπρή περίοδο του Πάσχα. Κάθε χρόνο λαχταρώ να κατανοήσω καλύτερα το νόημα των ακολουθιών, των αναγνωσμάτων και των ύμνων που συνοψίζουν την ύπαρξή μας και τον σκοπό της ζωής μας. Συχνά, μένω με την αίσθηση του πόσα λίγα ξέρω και με τον φόβο ότι δεν θα μάθω ποτέ αρκετά για να εκπληρώσω τον σκοπό της ύπαρξής μου και να δοξάσω με αυτόν τον τρόπο το δώρο της ζωής που ποτέ δεν θέλω να θεωρήσω δεδομένο.
Πολλές φράσεις, λέξεις και συζητήσεις, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας με εντυπωσίασαν και μου έδωσαν μεγαλύτερη κατανόηση των πνευματικών μου εμπειριών. Συλλογίζομαι αυτές τις εμπειρίες και αμφιβάλλω ακόμη και για τα γεγονότα αυτά καθ’ αυτά. Αναρωτιέμαι μήπως δεν δέχομαι αυτές τις εμπειρίες σαν αυτό που φαίνονται να είναι και ανησυχώ ότι χάνω ουσιαστικά κομμάτια στο ταξίδι μου, ή μήπως πρόκεινται απλώς για ένα τέχνασμα του μυαλού μου για να με κάνει να πιστέψω ότι κάνω το σωστό.
Η λέξη «αγώνας» εμφανίστηκε τόσες πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της Σαρακοστής . Αν και συνειδητοποιώ ότι διαφέρει από τη λέξη «θυσία», δεν μπορώ να διαχωρίσω ή να διακρίνω τη διαφορά στις έννοιες. Μεγάλωσα με έναν πατέρα που πάντα μας ζητούσε να θυσιαζόμαστε για το καλύτερο. Μου πήρε πολύ χρόνο να δω την αγάπη που προσπαθούσε να μεταδώσει με αυτή τη λέξη.
Και τώρα, καθώς μεγαλώνω και βλέπω τον κόσμο γύρω μου από τόσο διαφορετικές γωνίες, αμφισβητώ τη φωνή μου και προσπαθώ να ευθυγραμμίσω τις ενέργειές μου με τις εμπειρίες που είχα μέχρι τώρα. Συνεχώς ρωτάω και προσεύχομαι να μάθω πώς, γιατί και αν αυτά συνέβησαν για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό. Και αν ναι, καταλαβαίνω αρκετά για να βγάλω νόημα από αυτές τις εμπειρίες;
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, αποσαφηνίστηκε η λέξη κένωση. Με έφερε αμέσως πίσω στις σχετικές εμπειρίες μου και στον πόνο και τη θλίψη που έφεραν ξανά στην επιφάνεια το παρελθόν μου. Ήταν πραγματικά μια διαφορετική θλίψη και τώρα πιστεύω ότι η εμπειρία της κενώσεως ήταν το σημείο εκκίνησης για τη θεραπεία της ύπαρξής μου. Η οποία ελπίζω να νοηματοδοτήσει αυτό το μπερδεμένο ταξίδι μεταξύ του εαυτού μου και του ρόλου μου στον καθημερινό μου αγώνα στον κόσμο γύρω μου.
Είμαι τόσο ευγνώμων για την ευκαιρία που δίνει η Εκκλησία σε όλους μας να συμμετάσχουμε για άλλη μια φορά σε αυτό το δώρο της εμπειρίας και της αγάπης του Θεού.
Είμαι ευγνώμων για αυτήν την αίσθηση αφύπνισης και προσβλέπω σε ακόμα περισσότερα Πάσχα για μια βαθύτερη κατανόηση που θα απαντήσει στις ερωτήσεις μου και θα μου προσφέρει ειρήνη στο ταξίδι μου.
Ένας ενορίτης/Μία ενορίτισσα της Αγίας Τριάδας